Książki vs Wolny Rynek

Znów w sieci zrobiło się głośno za sprawą projektu ustawy wprowadzającej jednolitą cenę książki przez pewien okres od jej wydania. Czyli o przepisowym zniesieniu wszelkich zniżek i promocji na księgarskie nowości. O sprawie pisałem już w marcu – tych, którzy jeszcze się w niej nie rozeznali, odsyłam do tego wpisu.

Dziś postanowiłem odświeżyć temat, bo od marcowego wpisu moje stanowisko nieco się zmieniło. Choć nadal jest sceptyczne i wciąż raczej negatywne, to wobec całej tej internetowej nagonki na pomysłodawców, właścicieli księgarni, wydawców i komu by się tam jeszcze miało oberwać przy okazji, chciałem przemyśleć scenariusze mniej paranoiczne, niż ten, według którego rządowi zależy na ogłupianiu społeczeństwa, bo głupią masą łatwiej się rządzi, dlatego podejmuje kroku do minimalizacji czytelnictwa. Na pewno dla wielu taki scenariusz jest bardzo atrakcyjny (i sam skutecznie zastępować może niejedną narrację sf), jednak… cóż, nie wszyscy jesteśmy Korwinami.

Truchło księgarni tradycyjnych albo Ustawa o książce

Jak podała Gazeta Wyborcza, do sejmu trafił społeczny projekt ustawy o książce, w myśl której wydawane u nas książki miałyby zostać objęte specjalnym okresem ochronnym, gwarantującym sprzedaż detaliczną nowości wydawniczych po jednej cenie. Oznacza to, że każda nowa książka kosztowałaby tyle samo w każdym miejscu sprzedaży, przez pewien okres czasu (nie ma zgody, co do długości owego okresu, pojawiają się głosy optujące za 6, 12 czy nawet 18 miesiącami).

Nie chodzi o to, że wszystkie nowe książki kosztowałyby tyle samo. Cena książki zależna byłaby od kosztów wydawniczych i innych czynników. Ujednoliceniu uległyby tylko ceny konkretnego tytułu we wszystkich księgarniach. Nie powinno to znacząco wpłynąć na wyjściową cenę detaliczną książki. Wpłynie za to na wszelkiego rodzaju promocje i zniżki.

Projekt taki zgłosiła Polska Izba Książki. Jego realizacja leży w interesie księgarzy. Tych tradycyjnych. I tylko ich.